Στην τελευταία ποιητική συλλογή του ο ποιητής από τη Βόρειο Ελλάδα, Στέργιος Τσακίρης, έρχεται να μας ταράξει. Εγκλωβισμός και απεραντοσύνη, κενότητα και πληρότητα, έρχονται να ενωθούν σε ένα μοναδικό σημείο, στην ποιητική του συλλογή «Ψυχολογία» (εκδόσεις ΕΝΕΚΕΝ, 2015, ένθετο στο τεύχος 35 του περιοδικού). Μέσα από τα οκτώ ποιήματά της μας δείχνει ότι τα πράγματα, κατά κάποιον περίεργο τρόπο και η ίδια μας η ζωή, δύνανται να ξεκινήσουν από τα συμπεράσματα για να καταλήξουν στην εισαγωγή. Είμαστε άραγε όντως ποτέ με άλλους ή ζούμε ως μοναχικά αυτόματα μέσα στις καπιταλιστικές κοινωνίες που δημιουργήσαμε;
«Πνίγεις τη μοναξιά σε πολυκαταστήματα σε βιβλιοπωλεία. Σε πολιτείες άδενδρες κυκλοφορείς υλοτομημένος. Τα χεριά διαρκώς στις τσέπες.» Είμαστε διαρκώς εγκλωβισμένοι στις σκέψεις μας, που κι αυτές με τη σειρά τους βρίσκονται εγκλωβισμένες σε έναν εγκέφαλο και δημιουργούν, ούτως ειπείν, έναν φαύλο κύκλο, έναν ατέρμονα βρόχο μοναξιάς ενός «νυχτερινού παραληρήματος»: «Στη φυλακή του εγκεφάλου μου γεννήθηκα και κάθε νύχτα οι θύμησες με μαστιγώνουν. …………………………………………………. Πόσο ν’ αντέξει κανείς σ’ έναν κόσμο που δεν μπορεί ν’ ανασάνει;». Κάποιος βέβαια θα αναρωτηθεί: υπάρχει ελπίδα στον κόσμο της ποίησης του Στέργιου Τσακίρη; Κυνηγώντας το άπιαστο, μέσα από τις κρυμμένες επιθυμίες στα πρωινά «κοινωνικά» κοστούμια και την αέναη αναζήτηση του άλλου, ο ποιητής θα απαντήσει καταφατικά: «Όμως, λεπτό δεν παύει το αίμα να ζητά να σμίξει μ’ άλλο αίμα.» Και όπως ο ίδιος προσωπικά μού εκμυστηρεύτηκε (σε μια ίσως διαλεκτική αποστροφή της σκέψης του): «Ποίημα ίσον βίωμα! Πολλές φορές, όμως, και το αντίθετο!». Comments are closed.
|
CategoriesArchives |